یک نظر برای مطلب “توی همین صد قدم”

1. ناشناس

   ۲۵ اردیبهشت ۱۳۹۹ at ۸:۴۰ ق٫ظ · Edit

   نام!؟ چیزی که تو نیستی …. *** به نام اوپدر! گرچه خانه ما از آینه نبود؛ اما خسته‏ترین مهربانی عالم، در آینه چشمان مردانه‏ات، کودکی‏هایم را بدرقه کرد، تا امروز به معنای تو برسم.می‏خواهم بگویم، ببخش اگر پای تک درخت حیاطمان، پنهانی، غصه‏هایی را خوردی که مال تو نبودند!ببخش اگر ناخن‏های ضرب‏دیده‏ات را ندیدم که لای درهای بسته روزگار، مانده بود و ببخش اگر همیشه، پیش از رسیدن تو، خواب بودم؛ اما امروز، بیدارتر از همیشه، آمده‏ام تا به جای آویختن بر شانه تو، بوسه بر بلندای پیشانی‏ات بزنم. سایه‏ات کم مباد ای پدرم!آن روزها، سایه‏ات آن‏قدر بزرگ بود که وقتی می‏ایستادی، همه چیز را فرا می‏گرفت؛ اما امروز، ضلع شرقی نیمکت‏های غروب، لرزش دستانت را در امتداد عصایی چوبی می‏ریزد.دلم می‏خواهد به یک‏باره، تمام بغض تو را فریاد کنم. ساعت جیبی‏ات را که نگاه می‏کنی، یادم می‏آید که وقت غنچه‏ها تنگ شده؛ درست مثل دل من برای تو. *** :—–)
   محمد *** منتظر, مضطرب و نگران… ***
   سربه هوا *** تاثیر گذار بود. هم متن هم کامنتاش… ***
   بهروز *** >(:< *** دختر نارنج و ترنج *** :-----) *** *** انشالله که پدرت همیشه سلامت باشن... قدرشون رو خیلی بدون. امیدوارم الان خوب شده باشن و کنارتون توی خونه سلامت و شاد باشن. خدا حفظشون کنه انشالله.. ***

   پاسخ