آمنه عفو کرد
و به همه ی دخترها و زنان ایران خیانت کرد و این خیانت رفت به حساب مبارزه با خشونت! انگار که فقط آمنه وام دار ِ این مبارزه بود و حالا حساب اش پاک شده!
کاش …کاش …کاش کسی آن دور و برها بود و به جای گریه و زاری به آمنه می گفت که مطمئن باش اسیدی که روی صورت تو پاشیده شد ، سال ها بعد پاشیده می شود توی زنده گی ِ زن و دخترک ِ همین “مجید”. کاش کسی بود و به امنه می گفت که اگر قرار بود از حق مان بگذریم ، شیوا و هاله و ژیلا بنی یعقوب و بهاره هدایت و صد ها نفر دیگر هم الان گذشت کرده بودند و داشتند مثل من و تو زنده گی شان را می کردند!
باور کن اگر نمی گذشتی ، هیچ کس به تو ظالم و سنگدل نمی گفت.میخواستی ببخشی؟…میخواستی لذت عفو را بچشی؟…یک چشم اش را می بخشیدی.می گذاشتی تا آخر عمر یادش بماند حماقت اش .کاش یک لحظه فکر می کردی .به این که “نه” گفتنی و چشم ها و صورتت را سوزاندند و همه ی زن هایی که “بله ” گفتند و همه ی زنده گی شان سوخت .
نمی دانم چرا این قدر خبر بخشیدن ات برای ام تلخ بود.نه این که دلم بخواهد کسی کور شود.نه. اما نمی دانم چرا این بخشش برایم از جنس ِ همان بخشیدن های “سوختن و ساختن ” وار بود.
دلخورم.از همه ی خبرها.از همه ی این همه خبر که خبر ِ خوبش هم بوی تلخی می دهد.
_____________________________________________________
پ.ن.۱.آن قدر عصبانی بودم که آقای میم که پیروزمندانه وارد اتاق شد و خبر را مخابره کرد از روی صندلی بلند شدم و همان طور که با عصبانیت از اتاق خارج می شدم چشم در چشم اش شدم و گفتم :” اره واقعا جالبه!! مبارزه علیه خشونت ِ خوبی بود!!…اصلا چه طوره مثل همون لینک جنگ تفنگ آبی در بوستان نمی دونم کدوم گور که خودتون برام فرستادید….برید به شهرداری پیشنهاد بدین که جنگ تفنگ های اسیدی بذارن و بعدشم همه ی زن ها مرد ها رو ببخشن و کل ِ خشونت ریشه کن شه..ها؟؟؟؟؟.”.
آقای میم ِ شرمسار تا حالا ندیده بودم که دیدم!
پ.ن.۲.ایران ِ ما پره از “آمنه” هایی که در خلوت می سوزند و جلوی چشم همه توی دوربین “می بخشند”!