کلاس تمام می شود. دو ساعت برای ام اندازه ی دو سال خوشی می گذرد. تابلوی جدید و دوباره بوی رنگ و انگار این یعنی توی زنده گی ام همه چیز عادی ست و خوب. دارم قلم موهای ام را تمیز می کنم و غش غش با الف می خندم که زهره جون یک دفعه می آید کنارم و دست اش را می گذارد روی شانه ام و می گوید:” باران جون نمی دونی چه قدر از دوباره اومدن ات خوشحالم” و بعد طوری که همه بشنوند می گوید:” بس که این بچه های کلاس ادامه مطلب