بعد از یک هفته جنگیدن و چنگیدن وتردید ِ این که “این دو تا بالاخره با هم کنار می آیند اصلا؟” ، بهترین و اولین چیز ِ یک اول ِ صبح مثل امروز ، این بود:
حالا دل ام می خواهد کنارشان دراز بکشم و اندازه ی یک هفته دوباره بخوابم.
آرامش شاخ و دم ندارد .باور کنید.همین ، همین، همین تماشای خواب ِ ساده ی دو نفره ی گربه ای گاهی همه ی طوفان شب قبل و همه ی آن هیاهوهای سفر رفتن و نرفتن و برنامه های به باد رفته و نرفته ات را می خواباندو ته دل ات می گویی:” مهم نیست…همین خوبه”!