دنیای پلاستیکی فریدا

همکاری که مسوول امور پناهندگان افغانی ست امروز نیامده.درخواست کردکه تلفن های اش را وصل کنند به اتاق من و بی زحمت مشخصات اولیه ی افراد تلفن کننده را یادداشت کنم تا فردا باهاشان تماس بگیرد.
فکر کردم که کار خسته کننده ای خواهد بود اما امروز توی دنیای شان بودن را از همه ی روزهای این چند ماه بیشتر دوست داشتم.این که وضعیت ِ تاهل یکی شان”زن مُرده” بود و من به این کلمه نخندیدم!( حداقل تلاشم را کردم که نخندم)! و بعد که قطع کرد عاشق ِ این کلمه شدم.این که آن یکی با غرور ِ خاصی پرسید که “پست ِ برقی” دارم که مشخصات اش را بفرستد یا نه…یا آن یکی که گفت در باره ی “ویزه ی رخصتی” سوال دارد و من پرسیدم :”این ویزه ی رخصتی ،خانم ان یا آقا؟ از آشناهاتون هستن؟..درجه یک هستن؟”!..و منظور ایشان “ویزا به منظور مرخصی ” بود!…یا آن خانم آخری که پرسید “حالت ِ مدنی ِ من تاثیری در فلان چیز دارد؟”..و من شنیدم “حالت ِ بدنی” و پرسیدم “مشکل تان چیست ” و ایشان گفتند که “بیوه” اند! و فهمیدم حالت مدنی همان وضعیت تاهل است.
بله همین افغانی ها…بعضی از همین افغانی ها…بعضی از همین هایی که از کنارشان که رد می شویم خودمان را یک جوری می کنیم…بعضی از همین افغانی هایی که فکر می کنیم “عمله” پسوند ِ فامیل شان است…بعضی از همین زن های افغانی که می آیند و برای مان خانه تکانی می کنند.همین ها…بعضی از همین ها که امروز آن قدر پشت تلفن مستاصل و مودب و پر از داستان و پر از غم بودند..روزهایی می شود که آن چنان قلب ات را تاچ می کنند که دل ات می خواهد هرروز تلفن های شان را وصل کنند به اتاق ات و آن ها بگویند و بگویند و تو سنگ صبور وار بشنوی و آخرش آرام و محکم بگویی که “نگران نباشید ما هر طور که بتوانیم به شما و خانواده تان کمک خواهیم کرد”.
بعله..همین افغانی ها. ..