ترافیک مورچه وار جلو می رود.مورچه وار رفتن از نرفتن هم بدتر است بعضی وقت ها.آدم دل اش می خواهد خیلی چیزها خیلی خیلی تند پیش بروند و زود برسد به آنجایی که باید برسد.زمان کارش لاس زدن است و بس.
ماشین را خلاص کرده ای و سرت را تکیه داده ای به صندلی.توی آیینه ی ماشین جلویی دو تا چشم، از تو چشم بر نمی دارد.نه میتوانی لاین ات را عوض کنی، نه می توانی جلو بزنی و نه میتوانی عقب بیندازی خودت را.نگاه بدی ندارد، نه هیز است و نه وقیحانه.فقط یک جفت چشم و یک جفت نگاه است.می خواهی خودت را بزنی به آن راه، به این راه ، به هر راه…نمی شود.سنگین تر از آن است که بتوانی رها شوی.یک لحظه تصمیم می گیری که کوتاه بیایی…کم نمی شود از دنیا که…
زل می زند..زل می زنی…برج میلاد را نگاه می کند…برج میلاد را نگاه می کنی…سی دی می گذارد…سی دی می گذاری…نیم خند می زند…نیم خند می زنی…چشمک شیطنت بار می زند…می خندی…سیگار روشن می کنی….سیگار روشن می کند…مهربان می شوید توی آیینه…دوست می شوید توی آیینه…عاشق می شوید همان جا توی آیینه…ازدواج می کنید آیینه ای…مسافرت می روید با آیینه….بچه دار می شوید آن هم دو تا همان جا وسط ِ آیینه…
ترافیک باز می شود.راه تان جداست.ماشین های تان جداست.هر کدام تان زنده گی را یک طوری می بینید… به توافق می رسید برای جدا شدن و …
تمام!