پس انداز ِ دو سالم را دادم برای یک چهارم ِ عمل ِ بابا!
بله یک چنین تعادلی وجود دارد در کشور ِ ما بین میزان ِ درآمد ِ یک دختر و میزان ِ پس انداز ِ همان دختر و هزینه ی درمان پدرش و حساب بانکی ِ همان پدر که باز نشسته ی آموزش و پرورش است .
حالا فکر کن که توی این وانفسا و شیمی درمانی ِ خداد هزار تومان و پرتو درمانی خداد میلیون تومان ، اداره ی بیمه هم بزند و میانه اش با آموزش و پرورش شکرآب شود و کارمند ِ بیمه زل بزند توی چشم های برادرک و بگوید:” اون ها پول ِ ما رو نمی دن..ما هم بیمه شون رو قبول نمی کنیم!”
نه واقعا..اصلا بی شوخی…بدون هیچ طنزی…مملکته لامصصصصبه داریم؟!
پ.ن.۱.تا چند روز قبل از عمل نباید غذا بخورد.از درد به خودش می پیچید که می گویم :” بابا یه جک…پسره نه خونه داره..نه ماشین داره…نه تحصیلات داره…نه اخلاق داره…نه قیافه داره…ازش می پرسن ازدواج کردی؟..می گه نه هنوز دم لای تله ندادم!!..د ِ لامصب تو خودت تله ای!!”..و خودم از خنده غش می کنم.بابا هم از خنده می پیچد به خودش.حالا از دیروز هر بار که زنگ می زنم…می گوید” اون پسره رو دوباره بگو..اسمش چی بود؟!”…می گویم :” وااااا بابا…اسم نداشت که…چه می دونم…”رامبیز”!!بعدش هم بعد از صد بار حفظ نشدی؟”..می گوید:” چرا..اما تو “لامصب” رو خیلی خوب می گی…حالا بگو دیگه..رامبیز و بگو!!”