لیلا جلو راه می رود و من پشت سرش..رد پاهای اش روی برف را دنبال می کنم.همه جا آن قدر ساکت و خالی است که یک لحظه حس می کنم انگار آسمان به ازای بخشیدن هر دانه ی برف به زمین…یک انسان را گرفته است.می گویم:” لیلا…فقط ماییم ها…همه رفتن آسمون…”…
_”چی؟؟؟؟”
_” می گم همه رفتن آسمون….” و یک دفعه داد می زنم:” آآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآی وایسا”.سر جای اش خشک می شود و با اضطراب بر می گردد و نگاه ام می کند.به برف های دست نخورده ی جلوی پای اش اشاره می کنم و می گویم…”یه بازی!”…بعد می پرم وسط برف ها و همان طور که ثابت ایستاده ام…طوری می چرخم که جای کفش هایم مثل یک گل چند پر روی برف بماند…بعد می پرم کنار و می گویم:” اگه ببینی یه جای پا این طوری روی برفه…چی فکر می کنی؟؟”…
_”ممممممم…یه آدمی که داشته گیج می زده و دور خودش می چرخیده..”.جفت پا می پرم روی یک قسمت دست نخورده ی دیگر و همان طور جفت پا می پرم کنار…:” این یکی چی؟”…” ممم…یکی که همین جوری سیخ وایساده بوده “…” نه…نه…این یعنی که یکی این جا وایساده بوده ..و بعد به آسمون نگاه می کنه و بعد می ره طرف آسمون…کی-پکس رو دیدی؟”…”نه”.کمی آن طرف تر با نوک پا روی برف ها راه می روم..و میپرسم:” این چی؟”…با شگفتی همیشگی نگاه ام می کند.می گویم”این یعنی که یه نفر یواشکی اومده تا توی برفا قدم بزنه…”…می زند زیر خنده.به ساعتم نگاه می کنم…هنوز هم برای رفتن به کافی شاپ و دیدن یار های دبستانی وقت دارم…اما دلم به دانه های برف ، محکم تر از نگاهم به ساعت چسبیده …روی همه ی برف ها مُهر ِ بودن می زنیم و..تا مطمئن شویم هیچ قسمتی از پارک بدون گذر نمانده…

…
…هنوز لذت یک روز جذب پوستم نشده… باید برگردیم…
از پارک که بیرون می آییم…برف قطع می شود…آدم ها به زمین بر می گردند…و ما هم !
_______________________________________________________________
پ.ن.۱.شاید همه چیز رو ول کنم و یه رقاص شم!
پ.ن.۲.فکر می کنی دنیا منو یادش بمونه؟
پ.ن.۳.اولین قدم زدن من با لیلا …..