نمی دانم چه شد که به سرم زد، صبح روز تعطیل و آفتابی را که کایو و آقای نویسنده و گربه ها خواب بودند را با تمیز کردن کابینت آغاز کنم. می توانستم در نبود انسان های خانه و حیوانات خانگی خانه پناه کوتاهی ببرم به قهوه، چند صفحه کتاب، یک اپیزود از یک پادکست، حتی یک قطعه ی موسیقی، یا حتی یک جلسه از دوره ی آنلاینی که دارم می گذرانم. اما از میان همه ی آن ها، موردی که در هیچ کجای لیست نبود، یعنی تمیز کردن کابینت و معاشرت با محتوای ِ آن را انتخاب کردم. میان آن همه بسته ی نخود و لوبیا و لپه البته، دیدن بسته ی باقالی خشک شده ی فرستاده شده از طرف مادرک چشم نواز ترین اتفاق ممکن برای احمقانه ترین تصمیم صبحگاهی ِ دومین شنبه ی ماه می بود. یک بسته باقالی خشک شده که پارسال به دستم رسید ومادرک با دست های نرم و زیبای خودش روی تراس ِ خانه ی پدری خشک کرده بود. کنارش هم دو تا بسته ی کوچک تر گذاشته بود. یکی شوید که یادم است همیشه توی اتاق با پنکه خشک می کرد و یکی هم گل پر که فکر کنم از همان گل پر هایی ست که بابا هر بار می رفت کوه، می کند و می آورد و تمیز می کرد و خشک می کرد و مامان مدام غر می زد به جان بابا که مگر یک خانواده ی چهار نفره چند کیلو گل پر تا آخر عمر مصرف می کنند که تو دست از چیدن گل پر بر نمی داری و بابا می خندید و می گفت شاید گل پر پلو یک روزی مد شود و دوباره دفعه ی بعد که از کوه بر می گشت، یک بوته ی بزرگ گل پر توی دست ش بود. برادرک گاهی این عادت خشک کردن ِ سبزی و میوه ی مامان و بابا را دستمایه ی مزه پراکنی های آبکی ش قرار می داد و بااشاره به من می گفت:”پس کی نوبت خشک کردن این دختره می رسه  که راحت شیم؟”

بسته ی باقالی و دو “بچه بسته” ی دیگر کنارش، آن قدر با سلیقه و قشنگ درست شده بودند که توی یک سال قبل هیچ وقت دلم نیامد بازشان کنم. یک لحظه اما از مغزم گذشت که امروز وقتش است. گذاشتم ش روی یخچال و از روی صندلی آمدم پایین که دینگ دینگ موبایل درآمد.” سلام خواهرک، چه طوری؟ چه خبر؟ کجایی؟ چه خبر؟”

یک “کجایی” ، وسط دو تا “چه خبر” ؟ چه ترکیب استرس آوری برای صبح شنبه که می داند خانه ام و جای دیگری نمی توانم باشم. شماره اش را می گیرم. دارد رانندگی می کند. سلام و احوالپرسی های همیشگی و می گویم:”روزه خوری هات قبول، داری می ری خونه که افطار و با مامان باشی؟”. کمی مکث و بعد در حالی که همه ی تلاشش را می کند که به دوربین نگاه نکند با من من آماتور گونه اش می گوید:” مامان چند وقته فشارش میفته، نمی تونه روزه بگیره چند روزه…”

چه قدر ساده ای برادرکم که نمی دانی من ته من من های تو را از خودت هم بهتر بلدم عزیزم. به زبانم می آید بگویم که «قصه کوتاه کن و خلاصم کن» اما یک دفعه احساس می کنم آفتاب می رود پشت ابر و خانه تاریک می شود.برمی گردم و از پنجره آسمان را نگاه می کنم که مطمئن شوم ایراد از فرستنده است و نه گیرنده. ابرها را می بینم و خیالم کمی راحت می شود که هر چه هست از آسمان است و نه از سر من. صندلی ای که برای بلند قد شدنم برده بودم توی آشپزخانه را یک دستی بلند می کنم و ازآشپزخانه کشان کشان می برم بیرون و مابین کشمکش توی کله ام می پرسم:

_” مشکل فشار مامان که داستان دیروز و پریروز نیست. همیشه بوده.اما دقیقا گفتی چرا روزه نمی گیره؟”

دوباره من و من می کند و شروع می کند به خیال باطل خودش خیلی ریلکس طور، تعریف کردن و پرت و پلا گفتن که دو سه هفته ی پیش رفته اند دکتر و یک غده ی برجسته زیر بغل مادرک بوده و نمونه برداری کرده اند و…بی هوا حرف ش را قطع می کنم و غر غر کنان می گویم :

_” نمی دونم چرا یه هو آسمون آفتابی پر از ابر شد. این هوای این جا جنون زده و دیوانه ست. اصلا ثبات نداره، همین پریروز برف اومد وسط ماه می. الان تا کمی قبل تر از این که به تو زنگ بزنم آفتاب بود و حالا بیا و ببین با چه سرعتی ابرهای سیاه دارن میان پایین..بذار دوربین و برگردونم که ببینی..”

و همین کار را می کنم و دوربین را با یک اشاره ی سرانگشت برمیگردانم تا آمدن ابرهای سیاه را ببیند. بعد یادم می افتد که دارد رانندگی می کند. دوباره دوربین را برمی گردانم روی خودم و می گویم:

_”خب..بعد چی داشتی می گفتی؟”

__”نمونه برداری کردن و گفتن باید چند تا تزریق مختصر انجام بده و بعدا غدد لنفاوی رو…”

داد می زنم که: “نیگا نیگا این ابرا چه وقیحانه دارن از پنجره میان تو، من نمی فهمم این چه آب و هوای مسخره ایه که این کانادا داره، صبر کن برم و پنجره رو ببندم لااقل…” و تا خودم را به پنجره برسانم، اندازه ای که توی یک ریه با یک نفس عمیق جا شود، ابر سیاه آمده توی خانه. تزریق مختصر چیه برادر من!…سرفه کنان پنجره را می بندم و می روم دوباره توی آشپزخانه و در یخچال را باز می کنم و با ذوق می پرسم:

_” یادته هر بار می خواستم بیام اون جا، می رفتم از شیرینی فروشی لاریسا توی بلوار ارتش چیز کیک می خریدم؟..آخخخ اون قدر هوس کردم اون چیز کیک ها رو. شایدم امروز درست کنم خودم. پنیر خامه ای دارم و یه کم هم بیسکوییت له می کنم و …خوبه آره همه چی ش و دارم. خب پس گفتی که توده ی سرطانی کنار غدد لنفاوی شه و باید شیمی درمانی شه؟”

به نظرم می رسد که دیگر رانندگی نمی کند و زده است کنار. همان طور که سرم توی یخچال است نگاهش می کنم که دست می برد توی موهای ش و زل می زند به جایی که نمی بینم کجاست و می گوید:” من این ها رو نگفتم  اما…”. ناخواسته انگار برایم مهم نیست چی می گوید…

_” نمی دونم این ابرها که رفتن توی گلوم چی توشون بود که بهم احساس بدی دادن. شبیه آلودگی بودند. طبیعتا ابر باید چیزی شبیه بخار باشه و بعد از خوردنش آدم نباید احساس بدی داشته باشه. نمی دونم واقعا. حالا شاید این چیز کیک و درست کنم بهتر شم. دکترش گفت عمل هم باید بشه و سینه ش برداشته شه؟…مطمئن نیستم به پنیر خامه ای شکر هم اضافه کنم یا نه اما یادمه اون چیز کیک های لاریسا خیلی کم شیرین و خوشمزه طور بودند…”

یخ می کنم یک باره. در یخچال را می بندم و از سنگینی ابرهای تیره ی بلعیده شده و سرما، می نشینم روی زمین و نگاهم گره می خورد به نگاه ش در صفحه ی موبایل. طبق عادت همیشگی اش که حتا خودش هم نمی داند از بابا به ارث برده، انگشت اشاره ی همان دستی که آرنجش روی لبه ی پنجره ی ماشین است را می آورد سمت دهان ش و شروع می کند به گاز گرفتن های ریز ریز و تند تند. چند تا سرفه ی خشک دیگرمی کنم و فحش می دهم به آب و هوای کانادا و به خودم صفت دست و پا چلفتی را نثار می کنم که چرا زودتر نرفتم و پنجره را نبستم. سرفه هایم که تمام می شود از روی زمین بلند می شوم، از آشپزخانه می روم بیرون و همان طور که موبایل را جلوی صورتم گرفته ام، دوباره صندلی را از توی هال برمی دارم و می کشانم سمت آشپزخانه . می روم بالای صندلی و بسته ی باقالی خشک را از روی یخچال برمی دارم و برمی گردانم توی کابینت و با خنده به برادرک می گویم:

_” نوبت خشک کردن من رسیده فکر کنم ها؟… من این باقالی خشک ها رو یک ساله نگه داشتم و هیچی شون نشده اما از مامان بپرس که چه قدر دیگه می تونم نگه دارم شون. ببین شیمی درمانی هم که می دونی چیه؟…اون داروهای کوفتی که یادته برای بابا می خریدیم؟ اون ها مثل زهرو سم، تومور یا بافت سرطانی رو خشک می کنه و بعد هم باید عمل شه و برداشته شه و در مورد سینه چون بافت ش کمی پیچیده ست، بهتره کل سینه برداشته شه، اما من فقط نمی دونم که این باقالی ها رو قبل از استفاده باید توی آب بریزم یا همین طوری لای برنج مثلا…راستش و بخوای الان که خوب فکر می کنم به اون روزها، می بینم که چیز کیک رو نمی تونم درست کنم چون به نظرم مهارت زیادی می خواد پخته شدن ش. من از این که چیز کیک یا هر کیکی اصولا، سوخته یا خشک شه می ترسم. خیلی می ترسم…”

و چند تا سرفه ی دردناک تر نمی گذارد حرفم را ادامه دهم. در کابینت را می بندم و از صندلی می آیم پایین. این بار دقیقا شبیه آن چیزی که از کرونا می گویند، احساس می کنم بعد از سرفه قلبم تیر می کشد و نفس کم می آورم. به ساعت نگاه می کنم و سعی می کنم ضرب و تقسیم کنم تا به نتیجه برسم که آن طرف در دنیای برادرک ساعت چند است. سکوت برادرک یک هو نمی دانم چرا کش می آید و آن قدر طولانی می شود که یک دفعه به این نتیجه می رسم که باید پنجره را دوباره باز کنم تا هر چه ابر سیاه دلش می خواهد بیاید توی خانه و مصون شوم یک جورهایی طبق تجویز خودم!با سرعت می دوم سمت پنجره و به برادرک می گویم:

_”من این پنجره رو باز می کنم که لااقل هر چی سیاهی هست بیاد توی خونه که ببینم تا کجا می تونه سیاه کنه …تو هم کم کم برو خونه. نه سینه عضو مهمیه، نه مو، نه مژه. بودن و نبودن این ها تاثیر چندانی توی زندگی یک آدم ندارند…اما تو و مادرک باید مراقب خودتون باشید که مبادا کرونا بگیرید.گفتی شیمی درمانی فردا شروع می شه؟..خب چرا زودتر نگفتی به من که فردا رو مرخصی بگیرم و بیام؟…باز مخفی کاری کردی و خیلی ازت ملولم!… خب برو دیگه افطار نزدیکه…اما قبلش ببین می خوام این پنجره رو باز کنم…یک…دو…نگا کن نگا کن چه جوری ابرا در یه چشم به هم زدن میان توی خونه…عه راستی امروز اینجا روز مادره….و…سه..”

ابرهای سیاه و خاکستری وحشیانه و یک باره هجوم می آورند داخل خانه و آن قدر کدرذات می نشینند روی همه چیز که چشم هایم هیچ نمی بینند دیگر…