***هشدار*** اگر حال تان خوش است و در فاز و فضای تبریک عید و دیده بوسی و بهار بازم بیا عشق و بیارش هستید، خواندن این متن به شما توصیه نمی شود.
———————————
یک – اوضاعی شده است ها. حساب و کتاب موارد مثبت کووید نوزده، در کانادا که اوایل ورود ش لحظه به لحظه چک می کردم، از دست و بال م در رفته است. در وضعیت هشدار قرار گرفته ایم گویا. شهر شبیه شهر زامبی ها شده و همه ی فروشگاه ها به جز سوپر مارکت ها تا اطلاع ثانوی تعطیل شده اند. همه ی کارمندان ما به غیر از چند نفر، دور کار شده اند و من یکی از آن چند نفرم. بهم گفتند که نباید از مترو استفاده کنم، اما از هر چیزی استفاده کنم پول ش را بهم برمی گردانند. یعنی اگر با ماشین خودم بیایم، پول بنزینم را، اگر با اوبر بیایم، پول راننده را و اگر با دوچرخه بیایم ، پول پارکینگ ش را. انتخاب من اما پاهای م بود. چی بهتر از یک شهر خالی و یک هوای کمی سرد، که زیپ کاپشن ت را تا زیر چانه ات بکشی بالا و کلاه ت را تا روی چشم های ت بیاوری پایین و هندزفری ات را بگذاری توی گوش ت و دست های ت هم در جیب هایت و، آرام آرام چهل دقیقه شهر را زیر پاهای ت گز کنی. نه من این فرصت استثنایی و رویایی را به یک مشت دلاربابت بنزین و اوبر و پارکینگ نخواهم فروخت.به هزاران دلار شاید می فروختم چون هزاران دلار، گره اززنده گی ام باز خواهد کرد و بی گره، بعدا می توانم تا آن جایی که دل م می خواهد قدم بزنم. اما این چند دلار ها برای آدم ِ قرنطینه صفتی مثل من، جذابیت چندانی ندارد. از چهاردیواری خانه به خیابان های مرده و از خیابان های مرده به آفیس متروکه در نقل و انتقالم این روزها و خدا را شاکر.
دو – چند ساعت دیگر سال عوض می شود و من نه خانه تکانی کرده ام و نه مثل بچه های توییتری و اینستاگرامی خنچه هفت سین چیده ام و نه جرات کرده ام پای م را توی فروشگاه ایرانی بگذارم و شیرینی نخودچی بخرم و مهم تر از همه این که سبزه ای که سپید برایم سبز کرده را هم نمی توانم بروم و بگیرم. هنوز نمی دانم قرار است سال تحویل که ساعت یازده و نیم شب است را چه طور بگذرانیم اما قطعا می دانم که قبل ش به سال کثیفی که گذشت فکر خواهم کرد و بعدش به این که یعنی می شود سال جدید بهتر از سال کثیف پارسال شود؟ هیچ هم ناراحت نیستم ازین که امسال عید این طوری شد و فلان نشد و فلون نشد. برای ما اگر شد عید ِ بی هفت سین و عید بی شیرینی نخودچی، برای خیلی ها شد عید ِ بدون عزیزان شان، آن هم به قیمت مفت مفت که طفلکی ها حاضرند هزاران هزار دلار بدهند و عزیزشان بی هفت سین و بی شیرینی و بی سبزی پلو ماهی فقط برای دقیقه ای کنارشان بنشیند.
سه – می خواستم قسمت سوم نوشته ام چیز دیگری باشد که پیغام دوستی برایم رسید و اعصاب م را میمون کرد!! برایم نوشت بیا از بهار یاد بگیریم و نو شویم و زنده شویم!بعد از سه تا نفس عمیق و مسلط شدن بر اعصابم نوشتم که عزیزم قبل از فرستادن این شعر ها برایم، کمی تامل کن و اندیشه کن که بهار عزیزت، با ما فرق دارد و هیچ چیز نمی تواند مانع آمدن ش و نو شدن روزگارش شودچون اصولا نه درد حالی ش هست و نه شعور برای ش تعریف شده. بهار یکی از چهار قسمت ِ سال است که با موقعیت زمین نسبت به خورشید تعریف شده و بس! گاهی ما هم بهانه اش می کنیم و جشن ش می گیریم و اول سال مان را با خوشی و سبزی می گذرانیم که خیلی هم خوب. اما عزیزم امسال و ازین حرف ها؟ مگر هفت سین زوری ست؟ مگر خندیدن و شاد بودن حکم است؟…یک سری یخ زدند، یک سری توی هوا و یک سری روی زمین پرپر شدند، یک سری سر خر را انداخته اند پایین و دارند می روند شمال، یک سری جوان و سالم و ورزشکار و پرستار و دکتر بوده اند و یک هفته ای مرده اند و باعث و بانی شان ویروس نیست و آدم های ویروس صفت اند، بعد همه ی این ها را چون حتی یکی شان از دوست و آشنایان تو نبوده اند، فراموش می کنی و می گویی هفت سین بچین و پنجره باز کن و فلان کن؟…اگر مادر آزاد و فرهاد بودی هم ازین مسیج ها الان فوروارد می کردی؟ اگر جای پدر ریرا و مادر پونه و جای صد تا آدم داغدار دیگر بودی چه؟…بگذر ازین فوروارد کردن حماقت..بگذر…وا بده عزیزم. وا بده!… ما آدمیم و خسته ایم و با بهار فرق داریم و چرا اصلا یک سال هم نگذاریم او کار خودش را بکند و ما هم کار خودمان را!..وقت برای جشن و خنچه چیدن زیاد است.
نقطه و ارسال. یکی دیگر از دوست های م را هم احتمالا با این پیام از دست دادم در این شب عید!
چهار – کماکان مواظب خودتان باشید. من اعصاب م میمون است و حوصله ی هیچ ندارم!..کاش شما بهتر باشید.