در زنده گی های دو نفره گاه هایی هست که توی یک میهمانی هستید و یک حرف ، یک حرکت ، یک نگاه ِ آن یکی از دو نفر، همه ی حال شما را یک دفعه برگردان می کند .این طور وقت هاست که چیزی درون تان جز و ولز می کند که زودتر بیایید و بنشینید توی ماشین و شروع کنید به خالی شدن.حال شما دیگر برگشتنی نیست و همه چیز برای تان گاف و ه می شود تا میهمانی تمام شود و بیایید بنشینید توی ماشین و شروع کنید به کلمه ها را ردیف کردن توی ذهن تان.
اما توی همان زنده گی و همان گاه ها ، یک آن و یک لحظه به ذهن تان می آید که می توانم بگویم و بحث کنیم و تمام اش کنیم و می توانم هم بیایم عقب تر و از دورتر تماشا کنم و ببینم که چه قدر این قضیه تاینی است و بهتر است نگویم و فراموش کنم و این طوری تمام اش کنم و به هیچ جای دنیا هم بر نمی خورد و اصلا شاید پس فردا که به قضیه نگاه کنم اندازه ی امروز مهم و اساسی نباشد.
این می شود که می نشینید توی ماشین و شیشه را می دهید پایین و می گویید:” خوبم فقط کمی سکوت می خواهم لطفا” و سکوت می کنید و نزدیکی های خانه می گویید:” بهترم ، پنیر گودا می خواهم لطفا که با شراب بخورم لطفا!” و به جای آن حرف و جدال هایی که توی میهمانی مرور کرده اید ،می رسید خانه و کنار پنجره شراب سفید می خورید و هی و هی بهتر می شوید ازین که …نگفتید و …موضوع هی هی کوچک تر می شود و دورتر و شما هی بزرگ تر و قوی تر انگار.