پ.ن.۱. فکر کردم که ننویسم و ننویسم و یک باره بیایم بنویسم که تمام شد و درست شد و من کارمند سازمان سه نقطه شدم.اما ننوشتم و ننوشتم و حالا با هزار این پا و آن پا گردن ام را کج کرده ام و آمدم بنویسم که تمام شد و درست نشد و آن صلیب رفت بالای گور ِ امید و آرزوی این چند وقت ام!
پ.ن.۲. می توانست همه چیز این آخر ِ سالی یک طور دیگر پیش برود.می توانستم سرم را گرم ِ کار ِ فعلی ام کنم و این همه تست و امتحان و مصاحبه را نگذرانم و نرسم به دو نفر ِ آخر که مُهر ِ مردود بخورد توی پیشانی ام.حالا که فکرش را می کنم می بینم کاش سر ِ همان امتحان زبان ِ کذایی رد شده بودم و سه بار مصاحبه نمی شدم و این قدر محکم زمین ام نمی زدند.آن هم آن قدر از بالا!
پ.ن.۳.انرژی گرفته بودم از “یک احتمال” فقط !…رودروایسی ندارم با خودم که…دلم می خواست میهمانی بدهم و میهمانی بروم…خودم را زده بودم به بی خیالی اما واقعیت این بود که ذره ذره ام شده بود امید و آرزو.یک چیزهایی زیر پوست ام شروع کرده بود به وول وول خوردن.عجیب شده بودم برای خودم.از فکر ِ “تغییر”…از فکر “عوض شدن ِ همه چیز”…
پ.ن.۴. دل ام نمی خواهد بنشینم و گوش کنم که دلار پایین آمده …حال بدی دارم وقتی می شنوم که شاید خاتمی بشود نامزد اصلاح طلب ها…دلشوره می گیرم از شب عید و جنب و جوش مردم توی بازار تجریش…نمی خواهم “ر” بیاید توی اسکایپ و برایم از “پناهنده گی ” بگوید و تشویقم کند…نمی خواهم به این روزهای ِ “بی خبر ِ خوب “ِ قبل از نوروز فکر کنم…دل ام می خواهد از همین حالا مرخصی بگیرم و تا خود ِ سال تحویل مست کنم و بخوابم و بخوابم و مست کنم و به هیچ چیز فکر نکنم.شاید هوشیار و بیدار شوم …شاید خوب شوم.
پ.ن.۵. نمی دانم چرا زنده گی اصرار دارد که هی به من ثابت کند که “ببین تو خیلی خوبی…ولی خب..عالی نیستی!”
پ.ن.۶. به درک ! ( تعارف که نداریم…به قول استتس دوستم توی فیس بوق ، پشت هر “به درک” و “فدای سرم”…یک خاک بر سرم ِ شدید و تاکیددار نهفته است و بس!)