سیزده به در را بعد از هفت سال با مامان و بابا و برادرک و خاله و دایی ها و مادر بزرگ و پدربزرگ بودم.هیچ چیز عوض نشده بود.حیاط پشتی ِ خانه مان کنار ِ کوه.چرت و پرت گفتن ِ دایی ها و ریسه رفتن ِ کوچک تر ها.چشم و ابرو آمدن ِ زن دایی ها برای مامان و خاله.از زمین و زمان بالا رفتن ِ برادرک و پسر خاله ها.
فکر می کردم که بعد از هفت سال حتما خیلی چیزها توی جمع ِ خانودگی مان تغییر کرده است اما نه. تنها چیزی که مثل همیشه نبود “بابا” بود.
بابا حال جسمی اش بد نیست.درمان شده است تقریبا.اما بابای همیشگی نیست.بابای سیزده به در ها نبود یعنی.بی حوصله و کم حرف شده.شوخی نمی کند.پیش ما نمی نشست.پشت سر ِ هم چای نمی خورد تا مامان یک دفعه داد بزند که “چه قدر چایی می خوری…چایی رو تموم کردی” و همه بزنند زیر خنده.دیگر نتوانست برود تا پشت ِ تپه ها و بعد از یک ساعت با یک مشت والک و آویشن برگردد. به کباب های روی آتش ناخنک نمی زد.
می دانی ریمیا، خب میتوانست همه چیز یک طور دیگر باشدو مثلا امسال بابا بین ِ ما نباشد.تعارف که نداریم .دور نمی دیدیم.اما به ما رحم شد گویا!.به تک تک ِ این روزهای مان رحم شد.کسی دل اش برای خانواده ی چهارنفره ی ما سوخت و سه نفره مان نکرد. بابا خوب شد در حالی که هیچ کس فکرش را نمی کرد. ضعیف شده اما خب خوشحالیم که دیگر روی تخت بیمارستان نیست.رنگ و روی اش مثل سابق نیست اما خب به جای اش رگ های اش دیگر به خاطر داروهای شیمی درمانی خشک نیست.کاش نماز نمی خواند که هر بار که آستین های اش را برای وضو بالا می زند دست های اش را ببینم که فقط پوست روی استخوان است.
از سرطان دیگر خبری نیست اما از بابای ِ من قبل از سرطان هم دیگر خبری نیست. فکر می کنم بابا یک جورهایی افسرده شده. چه طور می توانستم خوش بگذرانم وقتی بابا را می دیدم که یک گوشه ایستاده و به آتش نگاه می کند. غذا از گلوی ام پایین رفت؟ وقتی دیدم یک قاشق برنج کشید و نیم قاشق هم زیاد آورد! دلم می خواست بپیچم به خودم وقتی می دیدم هرازگاهی دولا می شد و دست های اش را می گذاشت روی دل اش و از درد به خودش می پیچید. دلم می خواست گریه کنم وقتی دید نمی توانم جوجه کباب بخورم و به جای این که مثل همه گیاهخواری ام را مسخره کند برایم سیب زمینی کبابی درست کرد.
فقط یک چیز ریمیا…یک چیز نمی گذاشت بغض ام بترکد و هرازگاهی که نگاهم می کرد لبخند می زدم. آن هم این که می دیدم اش و دلم خوش ِ این بود که هنوز آتش ِ سیزده به در را باباست که روشن نگه می دارد.آن هم نه با زغال سوپر مارکتی که با چوب!.بابا مثل آن وقت ها می گفت باید چوب توی آتش بسوزد و چند تا تکه ی بزرگ چوب با خودش آورده بود.
حواس اش به آتش بود که بعد از ناهار خاموش نشود…تا چای بعد از ظهرمان را هم توی آن قوری ِ دودی مخصوص ِ کوه رفتن های اش به ما بدهد…
همین.همین… دلخوشی ِ امروزم.