داریم با نازی و برادرک می رویم سمت ماشین برادرک و من دارم از آیفون فایو اسِ شامپاین رنگ، می گویم که یک دفعه نمی دانم چه می شود که نازی چپه می شود و با صورت می رود روی زمین! فقط خدا می داند که من در چنین موقعیتی چه عکس العمل سریع و تیز و فرزی دارم! به سرعت می نشینم روی زمین و آن قدر می خندم که مرحوم می شوم! نازی مثل سفره ماهی هنوز پخش زمین است و من قهقهه ام رسیده به خدا. امت رد می شوند و از خنده ی من می خندند و من دکمه ی stop ام کار نمی کند. خود نازی هم دارد کف ِ زمین می خندد. برادرک هم قرمز شده از خنده اما لااقل مردانگی می کند و به نازی کمک می کند تا بلند شود.
پارسال برف آمده بود و با نازی و برادرک و ف داشتیم توی لواسان قدم می زدیم که نازی درست مثل امروز، سُر خورد و به قول برادرک “شتک ِ زمین” شد و وقتی بلند شد جای دست و پای اش که باز مانده بود مثل “ستاره” روی برف ها افتاده بود. آن روز تا سرحد مرگ خندیدیم و برادرک تا شب به نازی می گفت :” ستاره جون!”.
نازی هم دارد می خندد و هم دست اش را می مالد. برادرک هم بریده بریده حین ِ‌خنده مدام می پرسد:” ستاره جون…چیزیت که نشد؟…نازی جون تو چرا هی ستاره می شی آخه؟”من به مرز کبودی رسیده ام. انتهای شال ام را فرو می کنم توی دهان ام که صدای عرعر خنده ام بیش از این بلند نشود. نازی هم هی با خنده تشر می زند که “بارون ِ‌داغون…بس کن…باران خفه شو…باران خیلی بی شعوری!” و من دوباره اوج می گیرم. برادرک نازی را بلند می کند و می روند سمت ماشین و من هم سینه خیز خودم را می رسانم به شان. نازی دراز می کشد روی صندلی عقب و من همان طور که هنوز دارم ریسه می روم می نشینم روی صندلی جلو و صدای ام را کلفت می کنم و می خوانم:” اما همییییشگی تویی…نازی جونِ دنباله دار” و دوباره قهقهه مان می رود آسمان. برادرک می خواهد چیزی بگوید که تلفن اش زنگ می زند و شروع می کند به حرف زدن. اول اش هنوز دارد می خندد اما بعد جدی می شود و فقط آره و نه می گوید. من برمی گردم که ببینم نازی خوب است یا نه. کمی آرنج اش درد می کند. دوباره کمی هر هر می کنیم تا برادرک تلفن اش تمام می شود. نازی بلند می شود و می نشیند. برادرک بی هیچ مقدمه ای می گوید:” جودی بود…کارت عروسی شو برده دم خونه اما کسی نیست”
خنده ام بند می آید.زل می زنم به روبرو. سعی می کنم فقط سکوت کنم و به قول دیگران”درک” کنم فقط.خاله زنک نباشم و قبول کنم که زنده گی جریان دارد و این دو نوگل شکفته و شترمرغ عاشق بالاخره باید بروند سر زنده گی شان و نمی شود که همه عروسی های شان را تعطیل کنند و اصلا ما سر پیازیم یا ته پیاز و ازین خزعولات و تتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتت….چرت و پلا!
نازی دلخور و غمگین می گوید:” من که نمی رم!”. برادرک از توی آیینه ی روبرو نازی را نگاه می کند و با پوزخند می گوید:” با عرض شرمنده گی ستاره جون، تو و باران جون دعوت نیستید اصلا بن کل! گفت بهتون بگم ترجیح می ده دعوت نکنه تا این که دعوت کنه و نرید!”برمی گردم و با دهان باز برادرک را نگاه می کنم. سکسکه ام می گیرد ناغافل.
بچه گی ها و خاله بازی ها و برای عروسک های مان لباس دوختن ها و مدرسه رفتن ها و مشق نوشتن ها و شب امتحان بیدار ماندن ها و پسر بازی ها و دانشگاه قبول شدن مان و تولد ها و سفرها و خانه ی نازی و ف جمع شدن ها و به جرز دیوار خندیدن ها و صدای ف و موهای ف و خنده ی ف و.. سی سال خاطره مثل فیلم از جلوی چشمم می گذرد.
برادرک یک آه عجیب می کشد و استارت می زند. دست ام را دراز می کنم و ویزور ِ آفتاب را باز می کنم و از توی آیینه اش نازی را نگاه می کنم. آرنج اش را گذاشته لبه ی پنجره و دست اش را مشت کرده زیر چانه اش و با اخم بیرون را نگاه می کند. می گویم:” ستاره جون..جاییت درد نمی کنه؟ آرنج ات خوبه؟”. بی این که بخندد و نگاهم کند سرش را می اندازد بالا و می گوید :”نچ” و من قلب ام تیر می کشد.ویزور را برمی گردانم بالا و سرم را تکیه می دهم به صندلی و برادرک سیستم اش را آتش می کند و صدای اش را می رساند به خدا و سه تایی تا خانه خفه می شویم توی این …